Мәңгелек сер

Карама күземә, карама!

Синең чын сурәтең бар анда.

Син анда үзеңне күрерсең,

Күзләрне гашыйк дип белерсең.

Тыңлама җырымны, тыңлама!

Сөю бер – сиңа да, миңа да.

Ишетсәң шәфәкътәй янармын.

Җырларым – мәңгегә яңрар моң.

Кагылма күңелгә, кагылма!

Анда син, син генә тагын да.

Күңелдә мең тылсым ... сер чишмә!

Күңелем – бер болын, син – чишмә...

Мәңгегә ачылмас сер үзем.

Йөрәкне бикләдең син үзең!